Verlies en afscheid… ik leerde er de laatste jaren in professioneel en theoretisch opzicht veel over.

Over dat verlies vele vormen heeft en niet enkel gaat over verlies van een dierbare.
Over hoe moeilijk echt afscheid nemen is.
Over dat afscheid nemen helemaal opnieuw de verbinding aan gaan is.
Over hoe we daar collectief het liefste aan voorbij gaan of overheen stappen door – liefst zo snel mogelijk – aan iets nieuws te beginnen.

Dat we daarmee niet rouwen leerde ik ook.
En dat dat veel onrust geeft, omdat er niet genoeg ruimte is om te voelen wat gevoeld wil worden.

Met vallen en opstaan pas ik dit praktisch toe op mijn eigen verlieservaringen, groot en klein.

Erbij blijven.
Het ‘laten’.
‘Gewoon’ voelen.
Een gevleugelde uitspraak van Heather Plett (de vrouw die het ‘Holding Space’ concept groot heeft gemaakt) als mantra gebruiken: ‘I’ve got a broken heart, please don’t fix it’.

Oefenen, oefenen, oefenen.
En wat was ik lekker bezig. Vond ik.

Tot afgelopen zomervakantie niet ik, maar mijn 7-jarige dochter iets verloor. Iets waar ze veel van houdt. Iets wat ze al vier jaar overal mee naar toe sleept. Iets waar ze elke nacht op slaapt.

Tijdens de laatste stop van onze rondreis in Thailand is ie opeens weg. Spoorloos verdwenen. Bamboe, haar knuffelpanda, is onvindbaar.

We bellen de reisorganisatie, de taxichauffeurs van het eiland waar we verblijven bellen elkaar, de afdeling ‘Gevonden Voorwerpen’ van de ferry wordt gebeld…maar niets.

Als we in het vliegtuig naar huis stappen zegt ze met een brok in haar keel ‘Mama, nu zie ik Bamboe echt nooit meer terug he?’ en – als we bijna in Amsterdam zijn – ‘Gaat dit verdrietige gevoel ooit nog weg?’.

Ineens ben ik alle lessen kwijt en wil ik maar één ding: dit fixen. Zorgen dat haar pijn ophoudt. Omdat ík haar pijn niet kan verdragen. Ik kan er niet ‘gewoon’ bij blijven.

Ik zet een Marktplaats advertentie, neem contact op met de winkel waar we Bamboe ooit kochten en vraag mijn man, die een Facebook account heeft, om een oproep te plaatsen. Wat hij niet deed ‘omdat ze ook mag leren dat dit erbij hoort’. Volgens hem.

Ik wil hem niet horen en zoek door. Als een bezetene.

Na weken volgde er onverwacht een bericht van de winkel ‘ze hadden er nog eentje gevonden in hun magazijn, deze kwam z.s.m. naar ons toe’.

Anna danst door de kamer. Triomfantelijk bel ik mijn man (‘Het is opgelost’).

Iedereen opgelucht en in feeststemming: Bamboe kwam weer thuis.

Tot het pakket arriveert. Kleiner en lichter dan verwacht (daar past Bamboe toch niet in?) …. Met een superlief briefje van de winkel zit er een schattige maar geheel andere panda in de doos.

Lost and not found.

Anna is nog verdrietiger dan ze al was.

Mijn man kijkt me veelbetekenend aan.

En ik kan uiteindelijk alleen maar zeggen, wat ik in het vliegtuig al had moeten zeggen:

‘Lieverd, we moeten afscheid nemen van Bamboe. Hij komt niet meer terug. Dat doet pijn en misschien blijft het pijn doet. Dat mag. Hij was jouw liefste vriend, hij was er altijd voor jou en we zullen hem niet vergeten of vervangen’.

You have got a broken heart. I’m sorry I tried to fix it.