Als je van binnen straalt, heb je geen spotlight nodig

Als je van binnen straalt, heb je geen spotlight nodig

De behoefte aan Zichtbaarheid is een behoefte waar mensen zelden direct blij mee zijn. Als dit paardje in hun Talentscan naar voren komt is de eerste reactie er dikwijls eentje van weerstand, afkeer of van schaamte.

Dat kan natuurlijk iets typisch Nederlands zijn. De overtuiging dat normaal al gek genoeg is en dat je niet beter bent dan een ander. Of straalangst, want durf je dat, echt tevoorschijn komen en jezelf laten zien? Of angst om ‘teveel’ te zijn. Of gêne dat je stiekem eigenlijk van applaus houdt en mag dat wel of ben je dan ijdel?

Ik weet het niet.

Ik hou persoonlijk enorm van dit paard met al z’n kleur, flair en ‘sparkle’. Altijd gedaan.

De uitwerking van dit paard in de praktijk ligt, net als bij de andere paarden, overigens niet primair in het paard zelf, maar in ‘de koetsier’. Is dat het ‘ego’, dan gaat het om de persoon zelf die graag gezien wil worden. Is dat ‘de ziel’ dan gaat het erom dat de spotlight op de essentie wordt gericht. Meer informatie over de invloed van de koetsier op de paardjes, vind je hier.

Behoeften als paarden

Bij de ziel gaat het er dus om dat ‘het onzichtbare’ een podium krijgt en zichtbaar wordt. Dat ‘onzichtbare’ kan een ander mens zijn die niet zo van de voorgrond houdt of een idee dat onderbelicht is of een organisatie die niet zo bezig is met presentatie naar buiten toe. Mensen met een Zichtbaarheidspaard kunnen de spotlight van buitenaf naar zich toe trekken, dit licht delen en daarmee diepgaand inspireren.

En….als mensen met deze behoefte authentiek (durven) delen wat in henzelf leeft en ze brengen dit over de bühne, dan kan er iets magisch ontstaan; ze nodigen anderen uit om ook in hun eigen licht te gaan staan.

Wat mij betreft zei niemand dat ooit mooier dan Marianne Williamson:

‘When you let your light shine

You unconsciously give others permission to do the same’.

Het gaat bij dit paard in essentie dus niet over het podium, maar om het licht en om de uitnodiging om daarin te stappen.

‘Your playing small does not serve the world.

There’s nothing enlightened about shrinking so that other people won’t feel insecure around you’

Wederom Marianne Williamson.

Dit inzicht verdiende een nieuwe vormgeving, die meer recht doet aan die beweging en die kracht. Van showpony naar inspirator.

Ik ben ontroerd en blij met het resultaat en wilde dit nieuwe beeld graag via deze weg met jullie delen:

Zichtbaarheid paard

Als je van binnen straalt….heb je geen spotlight of podium (meer) nodig. Dat kan gewoon met de hoefjes stevig op de grond.

Mocht jij een Talentscan hebben gedaan voor het ‘paardentijdperk’ en je bent benieuwd naar de beelden in jouw span, mail me dan gerust. Ik vertaal met liefde jouw Talentscanresultaten naar beeld. Mocht je benieuwd zijn naar het Paardenkrachtspel, dan kun je hier de meest recente versie downloaden.

En mocht jij een Zichtbaarheidspaardje in jouw span hebben, dan hoop ik dat je de evolutie herkent en geniet van deze nieuwe ‘erkenning’ van jouw talent!

Keep on shining.

Superconscious

Superconscious

Tekening op ijsberg

In de gesprekken met mensen over hun Talentscan leg ik met behulp van het bekende ijsbergmodel altijd eerst uit vanuit welk mensbeeld ik de resultaten interpreteer.

Waar we gewend zijn om vanuit het ‘conscious’ gedeelte (boven water) naar onszelf en anderen en onze talenten te kijken, is het ‘subconscious’ gedeelte (onder water) op het plaatje het speelveld van de Talentscan. Welke psychologische behoeften heb je vanaf jouw geboorte en hoe kunnen deze, als je ze bewust maakt, richting geven aan je leven?

De essentie van mijn mensbeeld ligt sinds 2018 echter nog dieper, in de laag van het ‘superconscious’. Het licht verstopt diep onder water.

De term ‘superconscious’ vond ik in het boek ‘The game of life and how to play it’ van Florence Scovell Shinn waarin ze schrijft over de metafysische laag van ons bestaan. Ik noem deze nieuwe laag van identiteit zelf inmiddels ‘de ziel’, maar er zijn vele benamingen die allemaal naar hetzelfde verwijzen.

In haar boek schrijft Florence ‘the subconscious is power without direction’.

Wie of wat laat jij de leiding nemen over je kracht?

Dit inzicht leidde tot een fundamentele revisie van de Talentscan een aantal jaren geleden. Wat zou er gebeuren als je jouw ziel de leiding zou geven over je aangeboren talenten? Het deel van jou dat ‘weet’ wat het leven van jou wil en wat je hier komt leren en doen? Zou je licht dan meer zichtbaar kunnen worden in de materiële wereld? Zou dat tot meer vreugde en vervulling leiden?

Hoewel de gebruikte tests hetzelfde bleven, veranderde alles door vanuit deze nieuwe laag van identiteit naar de testuitslagen te kijken. Het klopte niet meer om vanaf een scoresjabloon het gesprek aan te gaan omdat je dan automatisch met je energie in het gebied ‘boven water’ zit waar ‘goed’ en ‘fout’ direct een rol spelen.

We vertaalden de psychologische behoeften uit de test naar beelden van paarden, wat meteen leidde tot meer verbinding en vreugde in de terugkoppelgesprekken.

In deze manier van kijken is de ziel de koetsier en zijn de psychologische behoeften die de Talentscan meet de paarden voor de koets. Zo wordt ineens tastbaar en heel zichtbaar wat je in dit leven ‘in je span’ hebt gekregen aan talent en hoe de ziel jouw span kan ‘mennen’.

Behoeften als paarden

Mensen vergeten hun paardjes nooit meer als ze deze eenmaal ontmoet hebben en er zit geen waarde oordeel op de beelden. Elk paard is goed en het gaat erom dat jij jouw (combinatie) van paarden leert kennen en mennen. De paarden die je niet hebt zijn in deze manier van kijken ook veel minder interessant.

De beelden van de paarden zijn zo treffend, dat mensen ze dikwijls direct kunnen omarmen en soms ook letterlijk een plek geven, bijvoorbeeld door ze op hun computerscherm of spiegel te plakken.

In de afgelopen jaren evolueerden de paarden met ons mee. Alsof ze, wanneer het licht van het superconscious meer ruimte krijgt, steeds levendiger worden. Alsof ze, hoe meer ze gezien worden, steeds steviger in de vorm komen.

Waar ik ze eerst enkel in zwart-wit gebruikte, kregen ze later kleur. Het Mentor paard kreeg in de loop van de tijd een nieuwe vorm net als het Mensen begrijpen paard en zo lijkt het of de paarden zich moeiteloos aanpassen aan ons bewustzijn.

De meest recente wijziging is de metamorfose van het Zichtbaarheidspaard. Hoe meer je het superconscious de leiding geeft, hoe minder belangrijk het wordt dat JIJ ZELF zichtbaar bent. Het talent dat je hebt om zichtbaar te maken wat er in jou leeft en te delen wat je inspireert krijgt steeds meer ruimte en daarmee kun je die kracht ook in anderen aanraken. Door creatie, door schrijven, door presentatie. En dat je daarmee, vanuit ZIJN, zichtbaar kunt worden en zichtbaar kunt maken wat voor het blote oog in eerste instantie onzichtbaar is.

En zo veranderde dit paard van een ‘showpony’ naar een ware inspirator en creator.

Want als je van binnen straalt….heb je geen spotlight of podium (meer) nodig.

Keep on shining.

Tweezaam

Tweezaam

 

‘Ik draag je bij me tot ik je weer zie’

Herkennen. Erkennen. Helen.

Dat is – heel in het kort – de volgorde van de ‘reis’ die ik maak met mensen die een verlangen hebben. Een patroon willen doorbreken. Iets nieuws willen creëren.

We gaan eerst op zoek naar de wortel van het patroon dat veranderd wil worden. Waar ligt de oorsprong van het gevoel waar iemand van af wil? Waar is levensenergie geblokkeerd geraakt? Wat wil er bewust worden?

Heel regelmatig lijkt de wortel – tot grote verbazing van mensen – bij het begin te liggen, in hoe je bent geboren. Een hele vormende gebeurtenis. Hoe was jouw welkom in de wereld? Want dat herhaal je onbewust in elk nieuw contact.

Alleen al het gesprek hierover met je ouders of met familieleden, die zich jouw geboorte herinneren, brengt dikwijls veel in beweging. Er vallen ‘puzzelstukjes’ op hun plek. Anna Verwaal brengt waardevolle kennis in de wereld over de invloed van conceptie en geboorte op je ontwikkeling en is een aanrader als je meer wil weten over dit onderwerp.

De kennis en wijsheid van Anna heeft mij in mijn werk geïnspireerd om, vooral als mensen gevoelens van eenzaamheid of verdriet ervaren en dat niet goed kunnen thuis brengen, ook naar de periode voor de geboorte te kijken. Naar de zwangerschap van je moeder van jou en hoe deze is verlopen.

Gebeurtenissen in deze periode zijn ingrijpend, vaak zonder dat mensen zich dat beseffen of dit bewust weten. Als baby voel je alles wat je moeder voelt en het is belangrijk daarbij stil te staan, je geschiedenis te kennen en, waar nodig, woorden te geven aan onbewust verdriet. Erkennen. Zodat helen kan beginnen.

Wat veel mensen ook niet weten is dat 1 op 10 zwangerschappen begint als een tweeling of meerling. In vele gevallen blijft er maar één kindje in leven en sterven de andere vruchtjes in een vroeg stadium af. Dat gebeurt vaak ongemerkt voor de moeder, maar dit kan wel een grote impact hebben op het kindje dat overblijft. Het is een niet te verklaren leegte met een dikwijls onverklaarbaar verdriet en gevoelens van (verlatings)angst die zich vooral laten zien in liefdesrelaties.

Om dit gevoel (letterlijk) een plek te geven werken de prachtige, liefdevolle poppetjes van Verwonderland heel goed.

Woorden zijn soms ook nodig voor het integreren van dit woordeloze verdriet. 

Daarom schreef ik Ollie en Saar, een e-book dat je hier kunt downloaden. 

Tweeling poppetjes

In de hoop dat het troost en erkenning biedt aan al die mensen die – onbewust – die ene op 10 zijn die samen zijn begonnen aan hun reis, maar alleen zijn geboren en die als verlangen hebben om zich heler te voelen, rustiger en meer verbonden. 

Ben of ken jij iemand voor wie dit geldt, deel dit verhaal vooral.

Lost and not found

Lost and not found

Verlies en afscheid… ik leerde er de laatste jaren in professioneel en theoretisch opzicht veel over.

Over dat verlies vele vormen heeft en niet enkel gaat over verlies van een dierbare.
Over hoe moeilijk echt afscheid nemen is.
Over dat afscheid nemen helemaal opnieuw de verbinding aan gaan is.
Over hoe we daar collectief het liefste aan voorbij gaan of overheen stappen door – liefst zo snel mogelijk – aan iets nieuws te beginnen.

Dat we daarmee niet rouwen leerde ik ook.
En dat dat veel onrust geeft, omdat er niet genoeg ruimte is om te voelen wat gevoeld wil worden.

Met vallen en opstaan pas ik dit praktisch toe op mijn eigen verlieservaringen, groot en klein.

Erbij blijven.
Het ‘laten’.
‘Gewoon’ voelen.
Een gevleugelde uitspraak van Heather Plett (de vrouw die het ‘Holding Space’ concept groot heeft gemaakt) als mantra gebruiken: ‘I’ve got a broken heart, please don’t fix it’.

Oefenen, oefenen, oefenen.
En wat was ik lekker bezig. Vond ik.

Tot afgelopen zomervakantie niet ik, maar mijn 7-jarige dochter iets verloor. Iets waar ze veel van houdt. Iets wat ze al vier jaar overal mee naar toe sleept. Iets waar ze elke nacht op slaapt.

Meisje met panda knuffel

Tijdens de laatste stop van onze rondreis in Thailand is ie opeens weg. Spoorloos verdwenen. Bamboe, haar knuffelpanda, is onvindbaar.

We bellen de reisorganisatie, de taxichauffeurs van het eiland waar we verblijven bellen elkaar, de afdeling ‘Gevonden Voorwerpen’ van de ferry wordt gebeld…maar niets.

Als we in het vliegtuig naar huis stappen zegt ze met een brok in haar keel ‘Mama, nu zie ik Bamboe echt nooit meer terug he?’ en – als we bijna in Amsterdam zijn – ‘Gaat dit verdrietige gevoel ooit nog weg?’.

Ineens ben ik alle lessen kwijt en wil ik maar één ding: dit fixen. Zorgen dat haar pijn ophoudt. Omdat ík haar pijn niet kan verdragen. Ik kan er niet ‘gewoon’ bij blijven.

Ik zet een Marktplaats advertentie, neem contact op met de winkel waar we Bamboe ooit kochten en vraag mijn man, die een Facebook account heeft, om een oproep te plaatsen. Wat hij niet deed ‘omdat ze ook mag leren dat dit erbij hoort’. Volgens hem.

Ik wil hem niet horen en zoek door. Als een bezetene.

Na weken volgde er onverwacht een bericht van de winkel ‘ze hadden er nog eentje gevonden in hun magazijn, deze kwam z.s.m. naar ons toe’.

Anna danst door de kamer. Triomfantelijk bel ik mijn man (‘Het is opgelost’).

Iedereen opgelucht en in feeststemming: Bamboe kwam weer thuis.

Tot het pakket arriveert. Kleiner en lichter dan verwacht (daar past Bamboe toch niet in?) …. Met een superlief briefje van de winkel zit er een schattige maar geheel andere panda in de doos.

Lost and not found.

Anna is nog verdrietiger dan ze al was.

Mijn man kijkt me veelbetekenend aan.

En ik kan uiteindelijk alleen maar zeggen, wat ik in het vliegtuig al had moeten zeggen:

‘Lieverd, we moeten afscheid nemen van Bamboe. Hij komt niet meer terug. Dat doet pijn en misschien blijft het pijn doet. Dat mag. Hij was jouw liefste vriend, hij was er altijd voor jou en we zullen hem niet vergeten of vervangen’.

You have got a broken heart. I’m sorry I tried to fix it.

Blijdschap

Blijdschap

Mijn woord voor 2022 is BLIJDSCHAP.

Niet omdat het nu zo’n licht en vrolijk jaar was, want dat was het in alle eerlijkheid niet. Net toen de wereld weer een beetje open ging in maart, ging de wereld voor mij en mijn gezin dicht door een ongeluk waarbij mijn man zijn nek brak. Van heel dichtbij ervaarde ik hoe alles in je leven letterlijk in één seconde anders kan zijn.

Een periode van vrees, verdriet en verlies brak aan waarin het oude niet meer bestond en we ons het nieuwe nog niet konden voorstellen.

Mijn woord is BLIJDSCHAP omdat ik me heel goed realiseer dat onze kerst er dit jaar heel anders had kunnen uitzien.

BLIJDSCHAP omdat we nog compleet zijn en samen onder de boom kunnen zitten.

BLIJDSCHAP omdat herstel mogelijk is, we elke dag stapjes maken en al zo ver zijn gekomen.

BLIJDSCHAP omdat elk einde onherroepelijk een nieuw begin met zich mee brengt.

Daarom dit jaar onze meest blije foto van afgelopen jaar bij deze kerstwens.

Ik wens jou BLIJDSCHAP toe deze kerst als je terugkijkt op jouw jaar en alle obstakels die je overwonnen hebt. BLIJDSCHAP als je jouw kersttafel rond kijkt. BLIJDSCHAP als je vooruit kijkt naar al het moois dat nog gaat komen.

Fijne feestdagen!

Veel groeten,

Handtekening
JA tegen alles

JA tegen alles

YES Day, de film waarin ouders 24 uur lang alleen maar ´ja´ mogen zeggen op de vragen en verzoekjes van hun kinderen, is al ruim een jaar een favoriet onderwerp van gesprek aan onze eettafel. ‘Hoe COOL zou dat zijn als wij dat gewoon een keer ECHT deden en dat dan gewoon ALLES mag??’.

Waar mijn man en ik in eerste instantie het enthousiasme over dit concept enigszins probeerden af te zwakken in de hoop dat het zou overwaaien (‘Het is hier toch elke dag YES Day?’) bleek het uiteindelijk onvermijdelijk. De laatste dinsdag van de zomervakantie was het dan eindelijk zo ver: YES Day bij ons thuis.

Binnen een aantal basisregels (niets voor in de toekomst en niets gevaarlijks vragen) en een afgestemd budget mocht alles. Het bleek een hilarische, avontuurlijke, bij vlagen ongemakkelijke en ook zeer leerzame dag waarin het – veel meer dan ik me vooraf had gerealiseerd – over vertrouwen en overgave ging.

Dagenlang waren ze bezig met stiekeme voorbereidingen, inkopen en planningen om hun lang verwachte dag maximaal te benutten. Waar ze geen ochtend in de vakantie voor 9.30 uur wakker waren, stonden ze deze dag om 6.30 uur met een confettikanon en fluitjes aan ons bed om de eerste stap van hun programma te presenteren: een make over waarin zij onze kleding en make-up mochten kiezen en dan ontbijten met donuts in hartje stad.

Uitgedost in kleding waarvan ik (met een goede reden) was vergeten dat ik het had met belachelijke make-up en mijn kinderen in kleding die ze van mij normaal alleen als pyjama mogen dragen (inclusief badslippers en sokken) stapten we (zij eigenlijk vooral) olijk tussen de mensen door die zich naar hun werk haastten door Hoog Catharijne om het ontbijt met de meeste suiker uit mijn leven te nuttigen.

Geesje

En hoewel ik me gedurende deze dag realiseerde dat het heel goed is dat ik niet tegen alles ‘ja’ zeg elke dag, vond ik het best confronterend om te constateren dat ik veel meer dan ik me vooraf realiseerde automatisch ‘nee’ zeg. Omdat ik haast heb, omdat ik er geen zin in heb, omdat ik in mijn hoofd met andere dingen bezig ben. Soms zelfs voor ze hun vraag hebben afgemaakt. ‘Mag ik nog een keer op de roltrap?’. ‘Wil je met mij en de LOL camper spelen?’. ‘Wil je met mij op de schommel?’. ‘Wil je op mijn rug kriebelen?’. Hele kleine vragen op een dag die helemaal niet over materiele zaken gaan waarop een ‘ja’ voor heel veel geluk kan zorgen. Zelfs op een dag met alle tijd is mijn automatische impuls ‘nee’.

Ik vond het ook super leerzaam om een dag door de ogen van mijn kinderen naar hun ultieme dromen te kijken en wat me het meest ontroerde; dat dit dan activiteiten blijken te zijn die niet eens zo heel ver van onze dagelijkse realiteit af liggen.

Ook voor hen bleek het een leerzame dag. ‘Wat kost alles veel geld’ en ‘Wat vragen wij veel aan jullie op een dag’. Dus naast heel veel plezier, suiker en avontuur zorgde deze dag ook voor meer bewustzijn bij ons allemaal.

Aan het einde van de dag werd één van de regels dan toch gebroken: ‘zullen we hier een jaarlijkse traditie van maken?’.

YES Day, ik doe volgend jaar weer mee.