Tweezaam

‘Ik draag je bij me tot ik je weer zie’

Herkennen. Erkennen. Helen.

Dat is – heel in het kort – de volgorde van de ‘reis’ die ik maak met mensen die een verlangen hebben. Een patroon willen doorbreken. Iets nieuws willen creëren.

We gaan eerst op zoek naar de wortel van het patroon dat veranderd wil worden. Waar ligt de oorsprong van het gevoel waar iemand van af wil? Waar is levensenergie geblokkeerd geraakt? Wat wil er bewust worden?

Heel regelmatig lijkt de wortel – tot grote verbazing van mensen – bij het begin te liggen, in hoe je bent geboren. Een hele vormende gebeurtenis. Hoe was jouw welkom in de wereld? Want dat herhaal je onbewust in elk nieuw contact.

Alleen al het gesprek hierover met je ouders of met familieleden, die zich jouw geboorte herinneren, brengt dikwijls veel in beweging. Er vallen ‘puzzelstukjes’ op hun plek. Anna Verwaal brengt waardevolle kennis in de wereld over de invloed van conceptie en geboorte op je ontwikkeling en is een aanrader als je meer wil weten over dit onderwerp.

De kennis en wijsheid van Anna heeft mij in mijn werk geïnspireerd om, vooral als mensen gevoelens van eenzaamheid of verdriet ervaren en dat niet goed kunnen thuis brengen, ook naar de periode voor de geboorte te kijken. Naar de zwangerschap van je moeder van jou en hoe deze is verlopen.

Gebeurtenissen in deze periode zijn ingrijpend, vaak zonder dat mensen zich dat beseffen of dit bewust weten. Als baby voel je alles wat je moeder voelt en het is belangrijk daarbij stil te staan, je geschiedenis te kennen en, waar nodig, woorden te geven aan onbewust verdriet. Erkennen. Zodat helen kan beginnen.

Wat veel mensen ook niet weten is dat 1 op 10 zwangerschappen begint als een tweeling of meerling. In vele gevallen blijft er maar één kindje in leven en sterven de andere vruchtjes in een vroeg stadium af. Dat gebeurt vaak ongemerkt voor de moeder, maar dit kan wel een grote impact hebben op het kindje dat overblijft. Het is een niet te verklaren leegte met een dikwijls onverklaarbaar verdriet en gevoelens van (verlatings)angst die zich vooral laten zien in liefdesrelaties.

In de hoop dat het troost en erkenning biedt aan al die mensen die – onbewust – die ene op 10 zijn die samen zijn begonnen aan hun reis, maar alleen zijn geboren en die als verlangen hebben om zich heler te voelen, rustiger en meer verbonden. 

Ben of ken jij iemand voor wie dit geldt, deel dit verhaal vooral.

Lost and not found

Verlies en afscheid… ik leerde er de laatste jaren in professioneel en theoretisch opzicht veel over.

Over dat verlies vele vormen heeft en niet enkel gaat over verlies van een dierbare.
Over hoe moeilijk echt afscheid nemen is.
Over dat afscheid nemen helemaal opnieuw de verbinding aan gaan is.
Over hoe we daar collectief het liefste aan voorbij gaan of overheen stappen door – liefst zo snel mogelijk – aan iets nieuws te beginnen.

Dat we daarmee niet rouwen leerde ik ook.
En dat dat veel onrust geeft, omdat er niet genoeg ruimte is om te voelen wat gevoeld wil worden.

Met vallen en opstaan pas ik dit praktisch toe op mijn eigen verlieservaringen, groot en klein.

Erbij blijven.
Het ‘laten’.
‘Gewoon’ voelen.
Een gevleugelde uitspraak van Heather Plett (de vrouw die het ‘Holding Space’ concept groot heeft gemaakt) als mantra gebruiken: ‘I’ve got a broken heart, please don’t fix it’.

Oefenen, oefenen, oefenen.
En wat was ik lekker bezig. Vond ik.

Tot afgelopen zomervakantie niet ik, maar mijn 7-jarige dochter iets verloor. Iets waar ze veel van houdt. Iets wat ze al vier jaar overal mee naar toe sleept. Iets waar ze elke nacht op slaapt.

Tijdens de laatste stop van onze rondreis in Thailand is ie opeens weg. Spoorloos verdwenen. Bamboe, haar knuffelpanda, is onvindbaar.

We bellen de reisorganisatie, de taxichauffeurs van het eiland waar we verblijven bellen elkaar, de afdeling ‘Gevonden Voorwerpen’ van de ferry wordt gebeld…maar niets.

Als we in het vliegtuig naar huis stappen zegt ze met een brok in haar keel ‘Mama, nu zie ik Bamboe echt nooit meer terug he?’ en – als we bijna in Amsterdam zijn – ‘Gaat dit verdrietige gevoel ooit nog weg?’.

Ineens ben ik alle lessen kwijt en wil ik maar één ding: dit fixen. Zorgen dat haar pijn ophoudt. Omdat ík haar pijn niet kan verdragen. Ik kan er niet ‘gewoon’ bij blijven.

Ik zet een Marktplaats advertentie, neem contact op met de winkel waar we Bamboe ooit kochten en vraag mijn man, die een Facebook account heeft, om een oproep te plaatsen. Wat hij niet deed ‘omdat ze ook mag leren dat dit erbij hoort’. Volgens hem.

Ik wil hem niet horen en zoek door. Als een bezetene.

Na weken volgde er onverwacht een bericht van de winkel ‘ze hadden er nog eentje gevonden in hun magazijn, deze kwam z.s.m. naar ons toe’.

Anna danst door de kamer. Triomfantelijk bel ik mijn man (‘Het is opgelost’).

Iedereen opgelucht en in feeststemming: Bamboe kwam weer thuis.

Tot het pakket arriveert. Kleiner en lichter dan verwacht (daar past Bamboe toch niet in?) …. Met een superlief briefje van de winkel zit er een schattige maar geheel andere panda in de doos.

Lost and not found.

Anna is nog verdrietiger dan ze al was.

Mijn man kijkt me veelbetekenend aan.

En ik kan uiteindelijk alleen maar zeggen, wat ik in het vliegtuig al had moeten zeggen:

‘Lieverd, we moeten afscheid nemen van Bamboe. Hij komt niet meer terug. Dat doet pijn en misschien blijft het pijn doet. Dat mag. Hij was jouw liefste vriend, hij was er altijd voor jou en we zullen hem niet vergeten of vervangen’.

You have got a broken heart. I’m sorry I tried to fix it.

Mijn woord voor 2022 is BLIJDSCHAP.

Niet omdat het nu zo’n licht en vrolijk jaar was, want dat was het in alle eerlijkheid niet. Net toen de wereld weer een beetje open ging in maart, ging de wereld voor mij en mijn gezin dicht door een ongeluk waarbij mijn man zijn nek brak. Van heel dichtbij ervaarde ik hoe alles in je leven letterlijk in één seconde anders kan zijn.

Een periode van vrees, verdriet en verlies brak aan waarin het oude niet meer bestond en we ons het nieuwe nog niet konden voorstellen.

Mijn woord is BLIJDSCHAP omdat ik me heel goed realiseer dat onze kerst er dit jaar heel anders had kunnen uitzien.

BLIJDSCHAP omdat we nog compleet zijn en samen onder de boom kunnen zitten.

BLIJDSCHAP omdat herstel mogelijk is, we elke dag stapjes maken en al zo ver zijn gekomen.

BLIJDSCHAP omdat elk einde onherroepelijk een nieuw begin met zich mee brengt.

Daarom dit jaar onze meest blije foto van afgelopen jaar bij deze kerstwens.

Ik wens jou BLIJDSCHAP toe deze kerst als je terugkijkt op jouw jaar en alle obstakels die je overwonnen hebt. BLIJDSCHAP als je jouw kersttafel rond kijkt. BLIJDSCHAP als je vooruit kijkt naar al het moois dat nog gaat komen.

Fijne feestdagen!

Veel groeten,

JA tegen alles

YES Day, de film waarin ouders 24 uur lang alleen maar ´ja´ mogen zeggen op de vragen en verzoekjes van hun kinderen, is al ruim een jaar een favoriet onderwerp van gesprek aan onze eettafel. ‘Hoe COOL zou dat zijn als wij dat gewoon een keer ECHT deden en dat dan gewoon ALLES mag??’.

Waar mijn man en ik in eerste instantie het enthousiasme over dit concept enigszins probeerden af te zwakken in de hoop dat het zou overwaaien (‘Het is hier toch elke dag YES Day?’) bleek het uiteindelijk onvermijdelijk. De laatste dinsdag van de zomervakantie was het dan eindelijk zo ver: YES Day bij ons thuis.

Binnen een aantal basisregels (niets voor in de toekomst en niets gevaarlijks vragen) en een afgestemd budget mocht alles. Het bleek een hilarische, avontuurlijke, bij vlagen ongemakkelijke en ook zeer leerzame dag waarin het – veel meer dan ik me vooraf had gerealiseerd – over vertrouwen en overgave ging.

Dagenlang waren ze bezig met stiekeme voorbereidingen, inkopen en planningen om hun lang verwachte dag maximaal te benutten. Waar ze geen ochtend in de vakantie voor 9.30 uur wakker waren, stonden ze deze dag om 6.30 uur met een confettikanon en fluitjes aan ons bed om de eerste stap van hun programma te presenteren: een make over waarin zij onze kleding en make-up mochten kiezen en dan ontbijten met donuts in hartje stad.

En hoewel ik me gedurende deze dag realiseerde dat het heel goed is dat ik niet tegen alles ‘ja’ zeg elke dag, vond ik het best confronterend om te constateren dat ik veel meer dan ik me vooraf realiseerde automatisch ‘nee’ zeg. Omdat ik haast heb, omdat ik er geen zin in heb, omdat ik in mijn hoofd met andere dingen bezig ben. Soms zelfs voor ze hun vraag hebben afgemaakt. ‘Mag ik nog een keer op de roltrap?’. ‘Wil je met mij en de LOL camper spelen?’. ‘Wil je met mij op de schommel?’. ‘Wil je op mijn rug kriebelen?’. Hele kleine vragen op een dag die helemaal niet over materiele zaken gaan waarop een ‘ja’ voor heel veel geluk kan zorgen. Zelfs op een dag met alle tijd is mijn automatische impuls ‘nee’.

Ik vond het ook super leerzaam om een dag door de ogen van mijn kinderen naar hun ultieme dromen te kijken en wat me het meest ontroerde; dat dit dan activiteiten blijken te zijn die niet eens zo heel ver van onze dagelijkse realiteit af liggen.

Ook voor hen bleek het een leerzame dag. ‘Wat kost alles veel geld’ en ‘Wat vragen wij veel aan jullie op een dag’. Dus naast heel veel plezier, suiker en avontuur zorgde deze dag ook voor meer bewustzijn bij ons allemaal.

Aan het einde van de dag werd één van de regels dan toch gebroken: ‘zullen we hier een jaarlijkse traditie van maken?’.

YES Day, ik doe volgend jaar weer mee.

Summer Vibes

Nog nooit eerder in mijn bestaan als ondernemer heb ik het gedaan: 5 weken achter elkaar vrij nemen. Eigenlijk vertrek ik elk jaar gehaast op vakantie, log ik midden in de nacht net voor vertrek uit en denk ik de hele autoreis naar onze bestemming nog aan de verhalen van mijn laatste cliënten van die laatste week en de mailtjes die ik nog had moeten sturen (maar niet heb gedaan). Eerlijk gezegd zijn de afgelopen jaren de eerste dagen van elke vakantie daar aan opgegaan: aan loslaten en ‘landen in het nu’.

Vandaag is in dat opzicht een historische dag. Ik log uit 10 hele dagen voor ik op vakantie ga en log pas weer in een week na terugkomst. Wat een heerlijk en rijk gevoel. Om gewoon eens ruimte te maken voor de zomer, ruimte te maken voor rust, ruimte te maken voor mijn gezin en bovenal: ruimte te maken voor mezelf. Om eens terug te blikken op alle avonturen van afgelopen jaar, dankbaar te zijn voor de rijke oogst op zoveel niveaus en ook al stiekem een klein beetje vooruit te blikken naar de tweede helft van het jaar. Ik kijk er naar uit.

Ik gun jullie allemaal veel ruimte deze zomer. Om te ontspannen, te oogsten, te lachen, bij te praten en nieuwe ideeën op te doen. Om te voelen wat jou eigenlijk roept in het leven als de druk en hectiek van de dagelijkse ‘rush’ een beetje gaan liggen. De zomer biedt ons zoveel inspiratie.

Om die zomerse inspiratie te benutten organiseert Vista Nova, school voor loopbaan en leiderschap, aankomende periode een serie prikkelende lezingen onder de toepasselijke naam Brain Food. Elke lezing staat één boek in het zonnetje. Onder het genot van fingerfood en een drankje en in gezelschap van leuke mensen word je meegenomen in de highlights van het boek dat die avond centraal staat en ga je met boek èn een goody bag naar huis.

Op dinsdag 1 september mag ik deze Brain Food verzorgen. Over Ontketen jezelf en de reis die daarna volgde. Over de reis van hoofd naar hart en hoe (weer) durven voelen zoveel mooie deuren opent. Heb jij zin om mee te vieren en te delen? Schrijf je dan hier in. Ik kijk er naar uit om te horen wat de zomer jou heeft gebracht.

Voor nu: een heerlijke vakantie met de mensen die je lief zijn, het eten waar je van houdt, de boeken die op je liggen te wachten en de plekken die ontdekt willen worden.

Wat een reis

Aan het einde van een begeleidingstraject vraag ik dikwijls aan mensen om, op één vel, een visueel verslag van hun ‘reis’ te maken. Welke vergezichten dienden zich aan, welke draken zijn aangekeken en hoe is er betekenis gegeven aan dat soms kronkelige pad langs de breuklijnen die elk mensenleven kent?

Het is altijd weer ontroerend om samen terug te kijken. Alsof je na afloop van een reis door je foto album bladert en dan nog beter ziet wat je allemaal gezien en beleefd hebt.

Heel dikwijls realiseren mensen zich dan pas hoe moedig ze eigenlijk zijn geweest door dit aan te gaan en hoeveel zin hun moed gehad èn gebracht heeft.

Het is altijd weer een voorrecht om op zo’n reis zo dichtbij te mogen zijn en komen. Soms als reisleider, vaker als reisgenoot, Secure Base of ‘pleisterplaats’.

En soms, soms is zo’n verslag gewoon pure poëzie:

Te mooi om niet te delen.

Op de symbolische datum van 21 juni geef ik op verzoek van Vista Nova, school voor loopbaan en leiderschap, opnieuw een Masterclass voor coaches en loopbaanprofessionals die nieuwsgierig zijn naar hoe je begeleiding op zo’n intensieve reis kunt vorm geven, gebaseerd op je eigen verhaal en identiteit als coach. Wil je meedoen? Aanmelden kan hier. Er zijn nog een paar plekjes. Van harte welkom.