De scholen zijn weer begonnen en dat betekent ook: ouderavond tijd. Ik ontvang van de docenten van mijn vier kinderen uitgebreide informatie over wat er het komende jaar op het programma staat, welke leerlijnen er gevolgd worden en wat de beoordelingscriteria zijn. Onze derde zit in groep 3 dit jaar. Ik heb al deze informatie dus al twee keer eerder ontvangen. Niets nieuws onder de zon zou je denken. Alleen dit jaar was ik er nogal ontdaan van. It suddenly hit me; het strakke programma, de 15 minuten waarin gegeten dient te worden, de beperkte speeltijd, het appèl op thuis aan de slag met lezen en schrijven (‘er moeten kilometers gemaakt worden’) en tot slot bij het puntje ‘Wat kunt u thuis doen?’ als allerlaatste bullet ‘Ontspanning’.
Begrijp me niet verkeerd; ik ben ontzettend dankbaar voor het onderwijs dat mijn kinderen krijgen, dat ze überhaupt in de gelegenheid zijn om goed te leren lezen en schrijven. Ik ben ook zeer dankbaar voor de toegewijde mensen voor de klas die zoveel liefde en aandacht voor mijn kinderen hebben. Ik begrijp ook waar de druk vandaan komt in ons onderwijssysteem. Alleen dit jaar dacht ik voor het eerst: gaan we met zijn allen niet finaal langs de essentie heen? Leiden we onze kinderen niet op voor een systeem dat straks niet meer bestaat?
Mijn dochter is net 6 jaar en zit vol leven, gevoel voor magie en de natuur. Ze heeft weet van een wereld waar ik de afgelopen 35 jaar volledig van ben afgeraakt en een wijsheid waar ik jaren over heb gedaan om het me weer te herinneren.
Nu ze in groep 3 zit leert ze een andere wereld kennen. Onze wereld. Die van de volwassenen. Waarin het vooral belangrijk is wat je weet, wat je doet, wat je kan en hoe goed je dat doet. Waarin we niet allemaal verbonden zijn zoals de orka’s. Waarin er ‘maantjes’, ‘zonnen’ en ‘sterren’ zijn en dat dat te maken heeft met hoe goed of hoe snel je iets kan.
Zou mijn dochter – anders dan ikzelf- in staat zijn om wakker te blijven in deze wereld? Zich blijven herinneren wie zij werkelijk is? Dat haar leven gaat om liefde en om het maximaal laten schijnen van het licht in haar? Dat er in de wereld van liefde geen groot of klein of beter of slechter bestaat? Dat elke daad van liefde uitmaakt? Dat daar geen diploma voor nodig is? Dat we het allemaal al zijn?
Ik hoop dat. Ik hoop dat met heel mijn hart.
Ik herinner me het pas sinds heel kort weer. Ik heb elke steen omgekeerd om het weer terug te vinden. Of eigenlijk; het me te herinneren. Het is zo simpel en eenvoudig eigenlijk en diep van binnen weten we dit allemaal. Het is niet iets dat we hoeven te leren. Het is eerder ‘unlearning’.
Hoewel er bijna geen woorden of beelden voor zijn, en het ook niet iets is dat iemand anders je hoeft te onderwijzen, heb ik op basis van mijn eigen (terug)reis ter inspiratie een online programma gemaakt. Ik denk dat het een universele reis is die we allemaal maken. Ik had behoefte om er woorden en beelden aan te geven en met je mee te reizen op die manier. Met de Paarden uit het Paardenkrachtspel als liefdevolle reisgezel.
Herken je deze reis en kun je gezelschap gebruiken op jouw pad? Dan is dit drieweekse online programma misschien wel precies wat je zoekt. Je kunt starten wanneer je wil en als je mee gaat doen, spreken we elkaar in module 3 om de opbrengsten van jouw reis te integreren en jouw superbewustzijn een duurzame plek te geven in je dagelijkse leven.